Deel 2: Trouwen

Jouw Bruiloft.

De dag van je leven!

Toch?

Wist je dat het overgrote deel van de bruidsparen op DE dag zelf helemaal niet zo genieten? Dat de maanden van voorbereiding hun tol eisen als DE dag er dan eindelijk is en alles precies moet lopen zoals je het in draaiboek hebt gepropt?

Zelf had ik vooral stress van het feit dat we niet zo’n draaiboek hadden. Dat we het oprecht niet zo nodig vonden om iedere minuut te plannen. Is het wel oké om dat niet zo te voelen? We wisten heel goed wat we niet wilden. Wat zorgde dat we bijna alles net even anders wilden dan traditioneel bedacht. Als er een thema te geven was aan onze bruiloft dan was het wel Geen Gedoe maar Genieten. Ging het als gepland? Nope. Hebben we genoten? Nogal. 

Op de valreep bedacht ik bijvoorbeeld dat ik dringend ballonnen moest regelen. Heliumballonnen zijn toch wel echt bruiloft, toch? Shit, nog even snel regelen. Ze hingen prachtig. In de nok van het dak, want er ging iets mis met vastmaken. Twee mensen hebben de ballonnen gezien: de arme ziel die ze losliet en ik die er eigenlijk wel om kon lachen.

Mijn opa overleed de dag voor de bruiloft. Dat neem je niet bepaald mee in je draaiboek. Het zat eraan te komen, we hebben afscheid genomen. En ik troostte mij met de gedachte dat hij nu Front Row zat tijdens de ceremonie. Front Row om mijn haar te checken, want dat was in zijn ogen het allerbelangrijkste. Als je haar maar goed zit.

“Als ik mijn jurk vind, dan voel ik het vast wel” (…)
“Hier heb je een boekje wat je allemaal moet regelen.” (Oh joh.. Nou, eh, bedankt!)
“Vergeet niet dat Tante Huppeldepup inmiddels een ander adres heeft, hè.” (Wanner heb ik voor het laatst gezien?”
“Taart kiezen is echt lastig.” (Maar ik lust helemaal geen taart)
“Oooh, een hele dag als prinses!” (Oh ja, dat waar ik tegenop zie inderdaad)

Oké, let’s go.

1 panic attack, 2 lachbuien, 1x vloeken als een bootwerker en uiteindelijk natte ogen.

1 ding was al heel snel heel duidelijk: zeker weten geen Disney-Dress. Gewapend met een bult lievelings-en ga ik passen. Ik pas de jurk die ik in mijn hoofd had. Als ik naar buiten kom, zit er 1 te gapen, vertrekken er 2 geen spier en schudt mijn zus enkel nope, not gonna happen. 

Op verzoek van die lievelings-en pas ik die prinsessenjurk. Als ik in de spiegel kijk, flap ik er keurig en vooral iets te luid uit: “oh godverdomme nee hè”. Zip. Gordijn opzij en mijn jury ziet het ook. This is gonna happen.

Uiteindelijk hebben we er 1 laten maken, want de rok moet er wel af kunnen: Party hard or go home. Tegen ieders verwachting verscheen ik als Glamour-vlak-voor-0.00 uur-Assepoester aan het altaar. Wel zonder muiltjes, want die had ik snel verwisseld voor flipflops. Die bult tule: bloedheet, maar hilarisch, want ik heb 3 vriendinnen nodig als ik moet plassen. We hebben zitten snikken van het lachen en spoelden €100 make-up door het toilet.

Die bult tule waar de stomerij van onder de indruk was. Voornamelijk van de kleur die het tijdens DE dag gekregen had. Het is niet meer goed gekomen. Had ik er ambitieus iets voor een wiegje of zo van willen maken, dan had de kraamzorg dat direct afgekeurd en afgepakt. 

We bleven in onze baan. We maakten de keuzes ook al weken ze mijlen ver af van de lijstjes, handboeken en vooral verwachtingen. Geen bruidstaart dus, want wij lusten allebei niet echt taart. Geen tante Huppeldepup. Wel een paar keer slikken (Is het wel oké is om het zo te doen?)

Het allermooiste aan een bruiloft is in mijn ogen toch die vraag.

Wil je met mij trouwen?