Deel 3: Moeder worden

Verwachting vs. Realiteit

Hoewel een kinderwens niet een aangeboren fabrieksinstelling is, kan ik mezelf niet herinneren zonder die wens. Poppen vond ik niet bijster interessant, barbies vooral omdat mijn vriendinnetjes dan meespeelden. Ik ben de jongste van 3, dus ook geen natuurlijke grote-zus-gevoelens. En ik had maar 5 beroepen bij ‘wat ik later worden wil’. Dus overtuigd en vol carrière ambities (overigens beantwoorde ik die vraag vaak met hele andere dingen als lief, blij, gelukkig, enz.).

Een groot gezin, een volle achterbank, volle wasmanden, een leeggevreten koelkast: ik keek uit naar een eigen squad. En was er klaar voor, we kozen er heel bewust vóór: verwachting. Dan zo stomverbaasd over dat 2^e streepje dat we nog 3 tests in datzelfde potje te propten. Een bucket mojito op het strand met wiebelrietjes, maar dan anders grinnikte ik nog. Lollig: verwachting

Dat die tests ook in een gruwelijk gemene valse bingo emotie kunnen eindigen, leerden wij jaren later pas. Dat een kindje krijgen heel romantisch is. Een kindje maken niet zo. En dat dit uiteindelijk een gitzwarte wolk werd i.p.v. een roze of een blauwe. Allesbehalve lollig: realiteit.

Zwanger zijn

Ik miste sowieso de bus de magische wolk op. Kon die troetelbeertjesmodus niet vinden en zat niet graag tussen andere blijde broedkippen die de bus duidelijk wel genomen hadden. Zwanger zijn: een absoluut wonder, maar geen sprookje:verwachting.

Zwangerschapsgym, zwangerschapsyoga, zwangerschapsBlabla… je mag 1x raden. Mijn inner-gangster nam het over als je ongevraagd aan mijn buik dacht te zitten. Hyperventileren bij het idee dat ik borstvoeding zou geven. Ik hoopte dat de hormonen mij anders zouden laten denken, maar werd ’s nachts zwetend om vervolgens Cle te laten beloven dat hij zou ingrijpen als ik niet meer bij zou zijn. ”Laat ze hem niet aankoppelen hè, alsjeblieft”. Spuug erewoord: realiteit.

Waar blijft dat oergevoel nou? Waarom kan ik mij er niet overheen zetten? Hoor ik dit zo wel te voelen? Hormonen vervuilden mijn boardcomputer. Zei ik dat echt hardop? Heb ik serieus met dit gegooid? Heb ik 3 ham/kaas croissants op? Ik vond het beyond bijzonder om de schopjes te voelen en te merken wat mijn handen op z’n bolletje met dat schoppen deed: verwachting.

Ik wilde ook echt graag mijn lichaam terug toen iedere hap eten eruit geschopt werd: realiteit.
Waarom leggen mensen geen ei en broeden ze dit uit, waarom niet?

Bevallen is nog een hele bevalling

Een keizersnede: Olympisch Goud met een valse start. Het moment waarop de baby ‘flop’ naar buiten plopt bij mama. Pats Boem: de 1^e kussen op zijn bol krijgt, is cruciaal voor moeder en kind. *Snif Snif* Ja, goed volk. Het moment waarop die Moeder Modus aangaat. *snif* Ja, die heb ik gebakken, goed volk: verwachting.

Ik kreeg hem ingerold als burrito naast mijn gezicht en kon met 2 vingers boven de doeken uit net aan over zijn voorhoofdje aaien. Toen ik fluisterde ‘hallo vriendje, ik heb je en ik houd je altijd’ stopte hij met huilen en zuchtte. Dat zuchten bleek een talent, hij zuchtte al snel een dementerende bejaarde onder tafel en hij kan het nog.

Ik naar de uitslaapkamer, Cle achter de baby aan. Niks geen romantisch geknuffel en trotse tranen, maar een poëtisch doch zeer dwingend verzoek. “Houd je ogen op die bak schat, dat ze hem niet verwisselen, deze is van ons.” inclusief het gebaar met de vingers naar je ogen. Eyes on the Price, keep your eyes on that price: realiteit.

Valse start. Er zit te lang tussen bevallen en die 1^e baby *snif*. Als ik hem dan tegen mij aan kan houden komt die Poëet in mij nog een keer. “Deze is het toch, hè? Deze is van ons?” Cle knikte, “Ik heb hem niet meer losgelaten, beloofd.”

Door de buikwond was de verpleegster mijn lievelings. Ze was 1 druk op de knop als hij honger, volle pamper of gewoon zomaar had. Zij kwam en hielp. Fijn, maar ‘s nachts zat ik met grote ogen naar hem te kijken. Best wel karig die life changing euforie. Oh, oh… Klopt dat wel? Hoe werkt dit in hemelsnaam? Wat als ik dit helemaal niet kan? Shit, postnatale emotie? Is dit wel oké om zo te voelen? verwachting

Alsof hij het voelt, gaat hij next level huilen. Next Level huilen herken je als moeder onder water nog, beeeep beeeep beeep hè, en nu? Negeer de buikwond en pak hem op. Hij graaft zijn neusje in mijn nek, stopt met huilen… en zucht… Hij zucht, ik huil, want ik ging AAN. Oooh, zo werkt dat dus. Ik heb je en houd je vast tot het niet meer nodig is… life changing: realiteit