Deel 4: Moeder zijn

De kraamtijd is als rijles. Je hebt 2 handen aan het stuur; je kijkt 83x in alle spiegels; je hebt de boekjes voor hulp onder de motorkap; je leert dat de tank helemaal leegrijden niet aan te raden is; je zit regelmatig met je neus in de lucht, omdat je denkt iets te ruiken; én: je leert pas rijden na je examen.

Als die tijd erop zit, begint de rest van je leven pas echt. Je hebt in jouw ogen het allerprachtigste gebakken wat de wereld nodig heeft. Best ingewikkeld dat die prop vrolijke blijheid in de jaren die volgen op veel momenten niet genoeg lijkt te zijn. Niet genoeg in een hokje te proppen, niet genoeg zoals de rest, niet genoeg ‘normaal’ in zijn basisinstellingen of niet genoeg wat iemand anders hoopte. Niet genoeg is een best vaak een ‘tikkie-jij-bent-‘m-demoon’.  Er zijn lijstjes, grafieken, meningen en vaak ook blikken. Nu is het als moeder van een vuurpijl na 9 jaar best zelden nog dat ik mij laat grijpen door die ‘andere-moeder-demonen’. Zelden… Maar het gebeurt. Zo verlies ik mijn zelfvertrouwen in de wachtkamer van de stuiterballen-tandartspraktijk als hij een scène trapt. Licht wanhopig zoek ik wat Troetelbeertjesliefde. De moeder tegenover mij straalt geen liefde, maar afkeur uit en ik verlies mij in het uitleggen en verdedigen van mijn kind. Het is de tandarts die mijn emotie oppikt en mij onder d’r vleugels neemt. Zij heeft er duidelijk voor op school gezeten. Zij kalmeert, ik schiet vol.

2022. Who you gonna call… Ghostbusters

Door de jaren heen ben ik beter geworden in dit soort situaties.  Met gebalde vuisten schud je geen handen, maar het Moederinstinct is bijna dodelijk als het gekwetst wordt. 

In memory of when I cared, the weak take revenge, the strong forgive and then there’s me just wait and see.

De minisaurus op de rand van het zwembad, hij gaat voor C. Wij nog denken toen we ooit begonnen: “Als hij voor zijn 18^e maar blijft drijven.” De groep is groot met dank aan Corona, maar de juf is de Gestapo van het bad en die krijg je niet gek. Met haar volume brult ze de kindjes zo het afzwemmen in. Zij legt uit wat de bedoeling is, hij ziet een goederentrein. Zij zegt hurksprong, hij maakt een bom. Zij brult vanaf de kant dat hij zich aan de opdracht moet houden, hij weet die opdracht niet meer. Zij gaf namelijk 4 opdrachten in 1x en hij onthield er 1: meestal degene die hij het leukst vindt. De kindjes om hem heen helpen hem: “Neeheeee, je moet er daar uit.” In paniek kijkt hij naar de tribune, ik help ‘m met gebaren: lange benen, ja zo, goed zo vriend. 

Aan het einde staan alle kindjes op de kant en krijgen ze 1 voor 1 een motiverende reactie. Jij hebt goed gezwommen, jij deed echt je best, jij gaat dat gat wel halen hoor. De vuurpijl krijgt een aai over zijn bol met jij nog een beetje beter luisteren en dan komen we er wel. Hij reageert met “het zijn denk ik mijn doppen, dan hoor ik je misschien niet goed.” Het is geen excuus, hij weet op dat moment echt niet wat hij fout doet, hij deed zijn stinkende best. Hij gooit zijn spullen op de grond en loopt boos weg.  Ik voel mijn hart een beetje scheuren, maar heb geleerd even te wachten met dat gestrekte been, met gebalde vuisten schudt je geen handen. 

Als ik aankom maakt ze de ‘klotsende oksel’ en zucht. Welkom in mijn leven, juf. Nou, ik heb medelijden met je hoor. Het is geen onwil, hè, hij negeert je niet. Nee nee, dat weet ik, ik heb er thuis ook zo 1. Ook zo 1? Diep inhaleren, Bar, diep inhaleren. Nou, dan heb ik inderdaad ook medelijden. Ze knikt. Maar niet per se met jou, meer met die ‘ook zo 1’.

Even kijk ik haar strak aan en glimlach ik dodelijk.

De groep is ook wel groot voor hem. Klopt, dat is lastig, maar hij zit niemand in de weg. Ze helpen hem juist.Er is wel ruimte in de groep, je moet misschien ruimte in je hart maken. Tot volgende week, juf. Ik weet zeker dat jij dit kunt. Als wij de kinderen blijven leren dat iets fout is wanneer het niet lukt, hoe leren ze dan wat motivatie is? En belangrijker, wat de kracht van doorzettingsvermogen is?

Één week later, zelfde rand van het zwembad, zelfde minisaurus, zelfde juf, zelfde Ghostbuster-Moeder. Er is een pact, ik op de tribune, hij in het water, we spreken gebaren af om hem te zeggen wat de opdracht was en oefenen deze in kleedkamer nog even. Tik m aan, let’s go.

Het werkt, niet omdat hij niks onthield, want hij deed het eigenlijk iedere keer goed en stak dan zijn duim op. “I’ve got this Mom”. Het werkt, omdat hij de ruimte kreeg het even niet te weten, de ruimte om een fout te maken. De juf ziet het ook, ze geeft hem 2 complimenten en als de les klaar is krijgt hij die aai over zijn bol “Jij hebt echt onwijs goed je best gedaan vent, super goed van jou”

Hij straalt, dank je wel juf, zag je die dubbeldekker, die heeft een nieuw logo, gaaf he. Ze zucht maar lacht.

Ik kijk haar strak aan. Dank je wel juf. “Ik heb een grote mond, maar bedoel het goed” Je hart is veel groter en die bedoelt het pas echt goed. Tot volgende week juf.