To cool for school

Zondagmiddag, borrelplankje, 3 speelgoedBoeings en een alsof-Schiphol in het zonnetje, BBQ aan en een zucht van pure ontspanning.

“Trouwens op de middelbare school ga ik dus echt alleen maar tienen halen.”

“Waarom zou je dat willen?”

“Nou, omdat tienen het hoogst zijn en dat is dus het best.”

Het is zo’n moment, zo’n naald-schiet-van-plaat en beeld-gaat-op-Pauze moment. Wat ik wil is dit negeren en lekker aangespoeld blijven liggen met dat borrelplankje, ik lig heerlijk. Wat ik weet is dat dit een kans is om hem een les mee te geven. Waarom moet je ook op zondag opvoeden eigenlijk? Waarom komen dit soort momenten immer als je denkt: “Hè hè, ik zit.” We weten allemaal waarom.

“Denk jij dat je het beste hebt gedaan als je een 10 krijgt?”

“ Uh… ja, toch?”

“Nee, het beste komt in mijn ogen van ‘je best’ doen. Als jij heel erg je best doet, is dat altijd een 10 waard, maar krijg je deze niet altijd.”

* Verwarring *

Het is de kern van mijn frustratie in het onderwijs. Het is in mijn ogen precies dit waarin we heel erg tekortschieten. Als iets niet lukt, dan is iets fout en ben je af. “Nee!” brult iedere vezel in mij. Nee tegen lijstjes, nee tegen CITO-toetsen, nee tegen ‘afzakken’ naar de HAVO, nee tegen niet het juiste antwoord, nee tegen onvoldoende, nee tegen niet snel genoeg het juiste antwoord, nee tegen beoordelen, nee tegen meetmomenten in de kleuterklas, nee tegen ieder hokje waar we ze willen inproppen, nee tegen zogenaamd Passend onderwijs waarmee we het ze nog moeilijker maken, nee tegen die ongekende prestatiegerichte strategieën binnen het onderwijs, nee tegen het percentage  VWO-uitstromers als USP noemen, nee tegen die megabanners op gevels van Middelbare Scholen waarop ze pochen met percentages van geslaagden, nee tegen het idee dat ambacht-beroepen zijn voor diegene die niet goed kunnen leren, nee tegen onderwijs waar de nadruk ligt op dat wat ze niet kunnen i.p.v. daar waar ze gelukkig in zijn.

“Zou het eerlijk zijn als je ergens mega je best voor doet, maar je dan een 7 krijgt i.p.v. een 10?”

“Uh…”

“Een 7 is ruim voldoende!”

“Maar een 10 is het best.”

Ik herinner mij de Coopertest en leg hem uit hoe dat in zijn werk ging. Ik weet het nog te goed, het was feitelijk licht traumatisch. De test die mij leerde dat ik ‘dus’ niet kan hardlopen, de test die mij er zo’n afschuw tegen gaf dat ik inmiddels niet eens meer in mijn nachtmerries ren. De test die mij leerde dat je uiterste best doen onvoldoende kan zijn.

“Mama rende echt zo lang ze kon, zelfs zo lang dat ze bijna moest spugen. Wat was mijn cijfer, denk je?”

“Een 10?”

“Ik kreeg een 5 en daar werd ik best wel verdrietig van. Was die 5 een eerlijk cijfer denk je? Ik kon echt niet langer rennen.”

“Wat gemeen!”

“If you change the way you look at things, the things you look at change”

Heel bewust hebben wij hem nog nooit beloond met geld voor een goed rapport. Geld geven voor goede cijfers: het lijkt zo logisch. Maar als je er even langer over nadenkt, welke boodschap geven we dan? Wat we wel doen, is hem belonen voor zijn inzet. Meestal met een uitje waar hij nogal dol op is. Je best doen wordt beloond, de uitkomst is onderhevig. Beloon die 6 die hem waarschijnlijk heel moeite heeft gekost i.p.v. die 9. De CITO toets is om deze reden hier in huis de stress niet waard. Want wat gebeurde er toen hij er ook zo over ging denken? Hij schoot op meerdere onderdelen een leerjaar door.

2016/2017, Kleuter Vuurpijl in de klas. De juf houdt mij even aan om toch alvast aan te geven dat hij niet hoog scoorde op wat onderdelen en dat we er wat mee moeten. Hij is 4, zit net een paar maanden op school i.p.v. in de speeltuin met appelsap en koekjes en mama en heeft de grootste moeite om op dat stoeltje te blijven zitten. Ik antwoord zonder knipperen. “Wat hij moet Juf, is zand eten, thuiskomen in een Hello-Kitty onderbroek, omdat hij te laat bij de wc was, met de juf willen trouwen. Wat hij echt moet is spelen.”

Hij scoorde niet genoeg, maar zat met zijn 4 jaar het handje van zijn vriendinnetje vast te houden, omdat ze heel hard moest huilen toen mama haar gedag zwaaide. Haar ouders gingen uit elkaar en ze had het iedere ochtend moeilijk. Hij heeft wekenlang iedere ochtend even haar handje vast gehouden tot ‘het over was’. Hij hield haar handje vast en stak zijn duim op naar mij: “I got this, mom.” Hij leerde haar op dat moment iets, maar de juf lette even niet op. “You got this, vriendje. Ik weet het. You got this…”

Grow old with me, the best is yet to be

1 gedachte over “To cool for school”

  1. Net zoals jullie wordt ik soms misselijk van het systeem dat alleen de hoge cijfers blijkbaar een kans maken in deze maatschappij.
    De mensen die het echt menen en stinkend hun best doen en er altijd voor je zijn, dat zijn vaak de beste vakmensen. Liever leren werken met je hart en handen dat is wat telt, wat is een hoog cijfer? Beroerd wordt ik van de ouders die altijd maar hun kinderen pushen dat ze alleen maar meedoen met een tien en hierdoor ongelukkig worden.

    Leer jij maar aan Jimmie dat hij een topper is gewoon om wie hij is, lief en een jonge man met een hart van goud, enne met zulke ouders kan het niet anders. Gewoon leren en spelen en doen wat hem en jullie gelukkig maakt.

    Beantwoorden

Plaats een reactie

Deel:

Eerdere berichten

Bloem en Bij

De puberteit. Het nestelt zich in m’n Blonde God en dat is behoorlijk wennen, voor ons allebei. De hele wereld is tegen hem, hij mag

Verwachtings-demonen #4

Deel 4: Moeder zijn De kraamtijd is als rijles. Je hebt 2 handen aan het stuur; je kijkt 83x in alle spiegels; je hebt de

Verwachtings-demonen #3

Deel 3: Moeder worden Verwachting vs. Realiteit Hoewel een kinderwens niet een aangeboren fabrieksinstelling is, kan ik mezelf niet herinneren zonder die wens. Poppen vond

Krijg updates

Meteen weten wanneer de volgende blog online is? Meld je aan en je krijgt 1x per maand een mail met de nieuwe blog.

/ ( dd / mm )