Deel 1: Verwachtingen (van anderen) vs. (mijn) Realiteit

Het weegt ongeveer zo’n 1,5 kg. Het is mijn vriend, mijn vijand en zonder twijfel hartstikke de baas. Mijn Brein. De boardcomputer, de harde schijf. Zonder kun je helemaal niks. Het laat mij leven, voelen, maar ook denken. Mijn brein is de baas. Maar is mijn brein mij ook de baas?

Wat mijn brein bijvoorbeeld niet zo handig doet, is mij opzadelen met wat ik noem Denkdemonen. Dit zijn de gedachten waar je niet per se van opknapt. En dan met stip op nummer 1 de categorie Verwachtingsdemonen.

Verwachtingen. Feitelijk zijn het niet meer dan gedachten. Verwachtingen bieden voorpret of zekerheid. Maar ze kunnen de boel ook behoorlijk verklieren. (Als verklieren geen Nederlands woord is, vind ik dat een gemiste kans)

Op grond van onze ervaringen, gangbare opvattingen over gedrag of resultaten hebben we verwachtingen. In het dagelijks leven stikt het ervan en die zijn heus heel logisch. Tenslotte sta je gek te kijken als de apotheker je vraagt of je nog sigaretten wilt. Als je kind jarig is, laat je hem geen krasloten met Red Bull trakteren. Bij de bakker zitten geen verrassingen bij jouw halfje wit gesneden. 

Om verlangens te realiseren, moet je meestal je verwachtingen loslaten. Want juist de verwachting maakt of breekt een situatie. Loopt iets volgens of boven verwachting? Dan zijn we blij. Loopt het anders en voldoet de situatie níet aan jouw verwachting? Dan komt het verklieren om de bocht. De grootste teleurstellingen komen doordat we zelf bij het plaatje een bepaalde verwachting hebben. En die verwachting baseren we stiekem ook nog eens vaak op wat ánderen doen, vinden of zeggen.

Door de teleurstelling zie je het positieve of mooie van het moment over het hoofd. De teleurstelling is als een negatieve scheet die je zo hardnekkig staat weg te wapperen, dat je geen oog meer hebt voor wat er is. Niet meer kunt zien i.p.v. kijken. Zonde, want als je kon zien hoe mooi het moment was, zou de teleurstelling een stuk minder zijn… Verwachtingsdemonen dus.

Als wannabe-Ghostbuster laser ik met liefde die verwachtingsdemonen én de lucht weer positief.

Verwachting (van anderen) vs. (mijn) realiteit

Is het omdat ik ouder word? Of worstelde ik als kind ook al met die verwachtingsdemonen? Hoe meer ik er over nadenk, hoe meer situaties ik me herinner waarin verwachting (van anderen) vs (mijn) realiteit het motto was. Zo heb ik nooit begrepen waarom Barbie alles in het roze wilde. Waarom het baanbrekend was dat ik op voetbal ging. Waarom een 5 op de Coopertest een afgang was, terwijl je ver boven je kunnen had gelopen. 

Nu ik aan het ‘Mid-Lifen’ ben (wederom een serieuze suggestie voor het woordenboek) zie ik steeds vaker in plaats van dat ik kijk. In steeds meer herinneringen zie ik mezelf worstelen met “Is het wel oké om het zo te doen?” Tegelijkertijd zie ik dat ik heel vaak kies om het anders te doen dan de rest. Het is niet voor niks dat “Different is beautiful, anders is prachtig” onderdeel is van het welterustenversje tussen mij en de vuurpijl.

Dus ik dacht, laten we samen eens een paar herinneringen beleven. Zie je met me mee?

Verwachtingsdemonen deel 2: Trouwen

Verwachtingsdemonen deel 3: Moeder worden

Verwachtingsdemonen deel 4: Moeder zijn