Het 1e ochtendzonnetje op onze oprit, al 11 jaar lang onze oprit.
Mijn buuf legt hier een struisvogel-ei. Deze zin zat haar al een tijdje in de weg. Want hoe vreselijk dolgelukkig ze ook is met haar nieuwe huis in spé, vertrekken uit haar huis waar ze al zo lang woont, geeft eigenlijk per direct een soort maffe vorm van liefdesverdriet.
Toen wij hier kwamen wonen, voelde zij zich zoals ik mij nu voel. Je sluit een fijne periode af en hoe leuk de toekomst dan ook is, je sluit iets af en dat voelt heel even best een beetje droevig.
“Het huis is de pitstop en het leven het circuit”
Het is dit huis waar het leven de meest cruciale bochten nam, waar we soms op 2 wielen doorheen schoten, soms uit vlogen en soms in totale controle doorheen stuurden.
Er waren tranen van verdriet, tranen van het lachen, wijn om te troosten en wijn om te proosten, puberteit werd volwassen, pamper werd al snel 1m30, huisdieren kwamen, huisdieren moesten gaan, gezondheid is een groot goed leerden wij, we gingen van werknemer naar eigen baas, we vloekten op iedere vrachtwagen die door de straat denderde en verdedigde onze oprit tegen kerend verkeer, parkerend verkeer en 1-richtingsverkeer.
“Samen kregen we de DHL behoorlijk zot”
Vooral heel belangrijk: we letten op elkaar.
Zo stond ik meerdere malen met een trillende onderlip met maat 45 als bokshandschoenen om de handen aan de deur: “Hellup, hellup, er zit een hele hele grote spin en ik durf het niet…”
Zo pakten we zo idioot onvoorstelbaar veel pakjes voor elkaar aan dat de DHL inmiddels in de war is en bij voorbaat alvast bij de buren aanbelt.
Zo heb ik haar maar 375x gered, omdat de voordeur dichtsloeg en zij geen sleutel op zak had, ik haar reservesleutel wel…
Zo heeft de buurman op mijn verzoek stofzuigers opengebroken, schuurdeuren, keukenplinten en zo’n beetje alles wat kapot ging, geprobeerd te maken..
Zo heb ik haar bijna ieder vakantie ge-appt: “Je raam staat open.” Om vervolgens uit beleefdheid te wachten op het antwoord… “Oooh nee, zou jij alsje alsje alsjeblieft…” … reservesleutel.
Zo propten we containers vol met tuinafaval, zetten deze voor elkaar buiten en haalden ze weer binnen.
Zo werd op de valreep, dankzij Corona, de opritborrel onze nieuwe hobby…
“Iemands huis cadeau doen voor iemands huis”
Maar ze gaat verhuizen… Ze heeft groot gelijk. Ze vond de plek van haar dromen, maar ze vindt het net zo lastig als ik… En ze verdient een leuk kadootje, maar wat in hemelsnaam??
Precies op dat moment komt er op Instagram een leuk bericht voorbij. Van een heel fijn account, een toffe webshop waar ik al eerder echt iets leuks scoorde… Deze webshop heeft een nieuw product: een huisportret..!!.. yesss.
Perfect, een vrolijke afbeelding van haar huis, waarbij ze altijd even aan haar plekje denkt, waarbij ze met plezier kan terugdenken, zodra ze er naar kijkt en misschien ook af en toe nog eens aan mij denkt…
“Pokerface bij het raam, niks aan de hand ik maak hier wel vaker foto’s”
Het allerleukste is toch wel de aanloop. Een totaal staaltje FBI, want om de kat en de hond op de foto te krijgen moet ik stiekem door de voortuin hobbelen met als alibi: “Nee, ik liet een lijstje wegwaaien, maar ik heb ‘m hoor…”
De 3 belangrijkste kenmerken zijn zo afgestemd: de hond, de kat en de oldtimer.
De tekening is snel een feit, een tekening waarbij je steeds weer iets ontdekt, details die het huis kenmerken.
Of mijn buuf blij was..??.. nog-al. Ik kon haar iets geven voor haar nieuwe huis, zonder het risico de plank mis te slaan met een opzichtig iets: ik gaf haar haar huis voor haar thuis.
Een absoluut perfect uitzwaaikadootje dus.
1 gedachte over ““Wij gaan verhuizen””
Ik mis jou en onze praatjes op de oprit. Verhuizen is afscheid nemen van veel mooie en goede herinneringen. We zouden met elkaar moeten kunnen verhuizen. Maar zo werkt het niet. Komen jullie nou maar gauw buurten met een heerlijk wijntje in de zon !!! Ff bijkletsen !xx