It’s genetic

Mijn ouders deden vaak alsof ze nog sliepen als ik vroeger in 5G snelheid de slaapkamer in galoppeerde, dit met name omdat het tijdstip ietwat discutabel was…de meningen van Goedemorgen waren duidelijk nog verdeeld op dat tijdstip.

Mijn Opa zette zich vroeger schrap als ik aan de beurt was om te komen logeren. Als ik dan aanbelde riep hij door de intercom..’wie is daar”.. ik riep dan IIIIHHHIIIKK.. ‘oh god nmr 3’ ..

Toen ik hem vroeg waarom hij die grap altijd maakte zei, jij kan 5 kwartier in een uur praten wist je dat?.. ik nog trots, ok bedankt, wow.. 

Bar, hoeveel kwartier zit er in een uur?.. eh u zei net toch 5..?.. ok pak die klok ik ga je iets leren..

Bij ‘Mijn Klasgenoten’ boekjes pastte mijn antwoorden nooit, wat een kleine kneuter stippelijntje joh, dus moest ik steeds de bocht om, resultaat… het kind in kwestie verdraaide de nek 4 x om alles te lezen..

Ik denk, ik zie, ik hoor, ik praat maar ik luister ook teveel…

En vanaf nu ga ik dit hardop doen,

Word Vomit, de goud eerlijke versie want het zijn juist die lompe, boze, teleurgestelde en overmatig blijde momenten die het leven mooi maken..

Fire in the soul gives a mouth you can’t control