In de grote opruim-speedtrip waarin ik zit, vond ik een verfrommelde parel. Het is 2002/2003.
Ik deelde een flat met mijn lievelings op de Diamantlaan. Vlak voor de sloop van deze flats, maar voor ons was het ons paleisje op de erwt, op de Diamond Avenue. Hoewel ik hele zwarte gaten in mijn tijdlijn heb, zeggen de foto’s dat ik het erg leuk had en huilden mijn bankrekening en lever van geluk toen we allebei op onszelf gingen (zoals wij het noemden). Zo werd ik ooit eens 24, ik heb geen idee, we hebben de foto’s nog en die zijn niet enorm canvas-waardig. Ik voel zo’n enorme heimwee en hoofdpijn aan herinnering als ik die foto’s zie. Karen & Jack ♥
Barbie en Ken gaan uit elkaar
Uit het frommelmapje komt een printje, een verslag van 1 van de vele avonturen, een soort voorloper op de word vomit. Heimwee moet je delen…
Barbie en Ken gaan uit elkaar. Bij vrienden ontstaat het plan om hier een themafeestje aan te hangen. Wat een wereldidee. Ze waren er vaker, die themafeestjes. En ik wil dat die weer terugkomen. Ik ga goed op themafeestjes.
Je mag enkel naar binnen met een uitnodiging en veel belangrijker nog: mits je verkleed bent als Barbie of Ken… Zei iemand daar verkleden??… Let’s go! Wij gaan natuurlijk als Barbie, wie is Ken dan?
Rollerskate–Barbie: “nah niet handig met wodka” *overgehaald*
Ski-Barbie: “Nee joh, rot op. Dat is onwijs heet en onwijs roze”
“Waarom denk je dat het BarbieRoze heet dan poes?”
“Ja dus? Barbie heeft geen smaak. Wat kan ik daaraan doen?“
“Ik weet het!! …Gothic-Barbie!”
“Die bestaat volgens mij niet.”
“Ik vind jou een tikkie negatief.”
En Gothic it is. Zwarte stof, naaimachine, panty in maatje 1 meter 98, zwarte make-up en oh ja, ik regelde dan 2 blonde pruiken. Hij naait de outfit in elkaar: vent naar mijn hart. Ik ben in mijn noppen, want er is geen corrigerend ondergoed nodig, de panty hoeft niet heel te blijven en de make-up moet dit keer juist buiten de lijntjes. Dus ik heb alles onder controle.
Maar zoals bij elke wedstrijd, kan er maar 1 de winnaar zijn.
Bij de prijsuitreiking heerst totale ongeloof: we winnen niet. Nee, wij niet. Nee, nee, weet je wie er wonnen…?De Ski-Barbies… De helft van ons wil niet meedoen met Henny Huisman. “En zoals bij elke wedstrijd kan er maar 1 de winnaar de zijn.” De helft van ons is jaren boos geweest.
Als het licht aangaat, is het buiten ook al een tijdje licht. Een taxi zou geen overbodige luxe zijn. Maar nee, wij gaan lopen, want we moeten eerst nog even 23 spinaziebroodjes kopen bij de enige bakker die ’s nachts open is. En inmiddels is die bakker op ons voorbereid, dus we mogen hem niet teleurstellen. Het is een belachelijke, maar zeer hardnekkige tic. We kopen ze op en delen ze uit: aan iedereen. Het maakt niet uit of je er 1 wil, je krijgt er 1. Spinaziebroodje is zo’n beetje het enige woord wat er nog verstaanbaar uitkomt, maar we hebben een missie.
De weg naar de bakker beleven wij als één grote rode loper: we wuiven, we ouwehoeren, we geven ons telefoonnummer aan 2 agenten met het ‘call me’-gebaar en zien tot onze grote verrassing dat de markt aan het opbouwen is. Dit alles zonder enig besef dat Gothic Barbie er inmiddels uitziet als Crystal Meth Barbie met hooikoorts… Nee hoor, wij zijn prach-tig. Wij zijn dol op de markt en draven vrolijk langs de kramen met de afspraak dat we heel netjes gaan vragen om een mandarijntje. Netjes vragen. Net-jes Vra-gen…
Hier, houd jij me tassie ff vast
Ergens in dat voornemen gaat er iets mis. Ik denk werkelijk in de hemel te komen als ik de beste groentemanmarktmeneer even help met opbouwen. Ik laat hem mijn Spikes/Scull tas (een themafeest draait tenslotte om details) vasthouden en begin dapper met schuiven. Heel strategisch verplaats ik de onderste kratten, de hele kraam begint te wankelen, ik word daar een beetje draaierig van en kukel om. In mijn val neem ik 3 kratten mee en land in Gothic-Gynaecologische stand boven op die mandarijnen. De vriendschap tussen mij en groentemanmarktmeneer komt vanaf nu nog maar van 1 kant. En ik krijg nog even de slappe lach als ik daar ineens zie dat ik een gat in mijn netpanty heb. (Geef toe, het is knap).
“Ber, kap eens met lachen. Hijs mij op, daar zijn die agenten weer. Als hij mij zo ziet, wil hij nooit met mij uit. Kom op, hijsen met die hap.” Hoe wij ons hieruit hebben weten te kletsen… Wie het weet, mag het zeggen. Enkele tellen later staan we zonder mandarijnen, maar met misplaatst zelfvertrouwen in de bakker. “Hallo schat, zijn wij al aan beurt? Nee? Hoezo nee. Doe ons maar alle spinaziebroodjes, dan zijn we zo weer weg”.
Als we dan eindelijk in bed stappen, zet ik mijn wekker voor de zekerheid maar even. Ik doe 8.30 uur. Oh kut, dat is over 4 minuten. Eh… nou, dan doe ik 10.30 uur. En bied ik mijn excuses aan iedereen aan die op mijn voicemail staat… “Welterusten poes, 1 zoetje!”
(Deze spelregel is vanaf dag 1: diegene die dat als 1e roept, krijgt op koffie bed in de ochtend. En om te winnen, gaan we ver. Heel ver.)
“Dat telt niet, dat mag pas in de ochtend!“
“Het is ochtend.”
Ja, maar het mag pas als je geslapen hebt.”
“Hallo Ber… Hallo?”
Oh, hij slaapt.
Bron foto: Olga Vasilevskay
