Out of the box

November 2021, de minisaurus is jarig. Mijn vuurpijltje wordt 9 en godzijdank zijn partijtjes nu nog heel erg de bedoeling. Ik ga goed op partijtjes. Ik ga goed op alles wat met verjaardagen te maken heeft. Het bedenken van een tof festijn is voor mij heel makkelijk, net zo makkelijk als het bedenken van kadootjes. Weet je niet wat je iemand geven moet? Dan ik meestal wel. Een vreemd talent, maar ik ben er zuinig op. Want dit is zo’n talent waar je mensen blij mee maakt. De CliniClown in mij (of eigenlijk die ik zo graag zou willen zijn) activeert dat talent denk ik, maar het kan ook de eeuwige kleuter in mij zijn. Never grow up, it’s a trap.

Hij heeft zijn vaste clubje vriendjes: een klein maar trouw clubje. Het zijn vriendjes die hij op de kleuterschool maakte, toen nog op regulier onderwijs. En daar zit ook de kracht. Kinderen zien van nature namelijk niet wat wij grote mensen zien, of nog belangrijker: denken te zien. Vanaf dag 1 geef ik hem mee dat het aantal vriendjes niet belangrijk is. Het gaat om hoe goed jullie samen zijn als vriendjes. Bijvoorbeeld wanneer een grote groep mensen bij elkaar is en er valt 1 persoon. Dan is de groep mensen die staat te kijken altijd groter dan het clubje wat erheen loopt om die ene persoon op te rapen. Het is dat kleine clubje waar je zijn moet. Dat is wat een vriendschap ook moet zijn. Vanaf dag 1 weet hij:
anders = prachtig
Geen anders… Ohoh?!
Maar anders… En dus?

Het leuke aan zo’n vaste club is dat je ze ieder jaar in een net grotere versie ziet. De partijtjes worden ook steeds leuker, je kunt steeds meer met ze doen. Dit jaar dubbel feest want we gaan voor 2 partijtjes. Een ding heb ik namelijk wel geleerd, een partijtje (zeker met bij jongetjes) is leuk zolang het in 2 auto’s past. Daarboven is het redelijk ambitieus. We gaan met de vaste club op pad en een week later met de vriendjes van school, inmiddels speciaal onderwijs en geloof mij – mits je met een open hart en blik kunt kijken – is “speciaal” echt een toevoeging aan het leven is.

“Een vuurpijlenpartijtje op een studiedag in een binnenspeeltuin: er is een leven ervoor en een leven erna”

6 stuiters, 6 limited editions in mijn ogen. Voor de meeste is het retespannend, want zo blijkt: de meeste zijn nog niet bijster vaak gevraagd voor een partijtje. De ouders hebben het 1 en ander gemeen. Hun vuurpijl staat op het punt van afgaan van enthousiasme, maar de blik in hun ogen raakt mij. Die blik is een combi van stress, hoop en liefde. Ze zeggen het allemaal, zonder dat ze het van elkaar weten, in dezelfde zin. “Eh nou eh, veel plezier, maar eh, ik ben in de buurt hoor, dus als het niet gaat, dan bel je mij en dan pik ik hem gelijk op”. Ze kijken mij ook allemaal met dezelfde opgeluchte blik aan als ik zeg dat het hartstikke goed ging. “Echt waar? Meen je dat? Oh, wat fijn”

Het raakt mij, want ik herken die blik. Ik ben gebrand en heb in 1 klap een missie: vandaag gaan er 6 jongetjes en hun ouders als trotse pauwen naar huis. 

Het uitpakken van kadootjes, taart eten en limo drinken: daar hebben ze ECHT geen tijd voor. We zijn werkelijk 15 minuten binnen als de balans opgemaakt kan worden. We zijn 3 jassen, 2 truien, 1 paar schoenen en 1 paar sokken kwijt. Huh, hoe dan? Maar wat ik zie gebeuren warmt mijn hart. Ze rennen, maken herrie, veel herrie, maar ze zijn samen en laten elkaar niet zitten. Ze vinden dan ook alle verloren artikelen weer terug. Ze spelen, ze zijn zo blij. Ik zit in het midden en vang iedere 3 minuten een windvlaag, ah, daar waren ze weer. Ze proppen zich met 6 in een glijbaan, brullen de scheuren in de buis, knallen er als 1 hoop uit gevolgd door de slappe lach. Er wordt gecheckt, is iedereen nog heel? En door… 

Als de lasergameruimte opengaat, krijg ik het heel even benauwd. Is dit een goed idee? Ik dribbel even mee en druk de begeleider op het hart dat gelijkspel echt heel erg aan te raden is en nog liever een groepsprestatie. Ze moeten allemaal trots naar buiten komen. Het lukt en perfect getimed, want we kunnen precies nog 10 minuten limo drinken voor ze opgehaald worden. Zowaar zit het hele span aan de tafel en kletsen 5 kwartier in een uur. 5 dikke grijnzen en 1 megagrijns van het ventje tegenover mij. Als hij doorheeft dat ik naar hem kijk, zegt hij zacht: “Ik vind dit zo leuk dat ik mee mag, dank je wel, ik word eigenlijk nooit gevraagd op partijtjes.” Krak deed mijn hart. “Zal ik jou eens wat zeggen vriend, ik ben 41, ik heb er al best veel gehad, maar ik kan je zeggen dat dit de allerleukste ooit was. Jij bedankt dat je mee wilde, anders was het toch echt minder leuk geweest.”

“One size fits all zolang je maat M hebt”

Deze kids, hartjes voor hun, ze passen hun hele leven meer niet dan wel. Dat ligt niet aan hun, dat ligt aan ons. 

Ze zijn niet geboren met bepaalde vaardigheden in hun basisinstellingen, maar dat betekent niet dat ze het niet kunnen. Ze moeten het leren en nog belangrijker, ze moeten dit anders aangeleerd krijgen. Doe je dit volgens de lijstjes waar we allemaal zo vreselijk aan vast houden, dan leer je een spanjaard de tafel van 3 in het chinees.

Popcorn gaat in 1 pan, bij dezelfde hitte, maar toch poppen ze niet tegelijk. Ieder popt op zijn eigen moment

Passend, een mooi woord, maar enkel als het in de juiste vorm gebruikt wordt. Passend is veel vaker een vriendelijker alternatief voor Normaal.  En “Normaal” is eigenlijk best een lelijk woord. Het wordt bijna altijd gebruikt in de vergelijkende vorm waarbij Normaal dus bij voorbaat de winnaar is. Vergelijken wordt gevoed door onvrede, vergelijken geeft meer negatieve signalen af dan positieve.

Zo was er voor ons ineens Passend Onderwijs. Dat is een One Size Fits All miskoop die dus helemaal niet zo lekker zit als je maat L hebt. Blijkbaar Fits die One size vooral als je niet boven de M uitkomt. Een voorbeeld van ‘idee een 10, uitvoering een 2’. Of je nu wel of niet op regulier onderwijs thuishoort, of je nu te snel wordt weggeveegd of juist te lang moet blijven proberen, Passend is hier een marketingbegrip.

“To the world you might be just one person, but to one person you might just be the world.”

Als moeder van een vuurpijl sta ik vanaf dat hij 6 maanden is in de ring met grafieken, lijstjes en alle hulpmiddelen die onze cultuur kent om te bepalen hoe Passend je bent. De werkelijkheid is dat het gros van de mensen een minimale dosis Passend moet herkennen in een ander om hem of haar …normaal…te vinden. Past het niet in jouw Normaal dan is het snel fout. De term “out of the box denken” komt dan om de hoek, maar stiekem denk ik nog een stapje verder.

Zij die praten over out of the box denken, zijn niet de wereldverbeteraars. Zij die de box helemaal niet zien, zijn de echte innovatieve denkers.

Om de liefde te voelen moet je haar herkennen en om iets te herkennen moet je niet alleen kunnen kijken, je moet kunnen zien. 

We veranderen de wereld niet met een mening, we veranderen het door een voorbeeld te zijn, want kindjes met dromen worden grote mensen met een missie toch?

Naar wie ga jij kijken vandaag…? Trust me je weet niet wat je ziet 😉